برای ما، از راه رسیدنِ محرم اتفاق مهمی است

محرم برایمان حرمت و قداست دارد.

از تغییر رنگ لباس مان بگیر تا مدلِ نماز خواندن و

برنامه‌های جلسات شبانه و نذری های گاه و بی گاه و

دست نگه داشتن برای جشن و مهمانی و حزن و اندوهِ ناخودآگاه،

همه نشان دهنده تفاوتِ بزرگ محرم با روزهای پیش از آن است.

محرم، همه چیزمان را حداقل برای ده روز و ده شب تحت الشعاع قرار می دهد.

انگار یک سطلِ رنگ بپاشند روی یک دیوارِ رنگارنگ و

همه نقش ها را حداقل برای مدتی بپوشانند.

فکرها و دغدغه ها و مناسباتِ معمول کمرنگ می شود؛

دلخوری ها و کدورت ها فراموش می شود و همه، زیر یک خیمه،

غرقِ دنیای دیگری می شویم. انگار همه چیز در

برابر عظمتِ یک چیز رنگ می بازد.

محرم فرصتی است برای فکر و جوشش و تحول و تصمیم.

همه چیز مهیاست تا شروعِ دوباره ای داشته باشیم

 





کاروان حسینیان در را ه است و عاشقان بر سر راه، خاک گرفته و تشنه نشسته اند.



حسین علیه السلام با صلابتی که آسمان و زمین را میخ کوب زمان کرده است، به سوی شهادت می تازد.


او صفحه ننگین بیعت را با خون خود و اولاد و اصحابش مهر باطل می زند



آنجا نینوا بود؛ جایی که جان حسین علیه السلام  با عشاق وی یکی شد. 
  فدای حسینیان شدن، فدای حسین علیه السلام  شدن است و بس.